Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur id non ita fit? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Duo Reges: constructio interrete. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Etiam beatissimum?: Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Praeclare hoc quidem.: Nemo igitur esse beatus potest.
Bork: Quod cum dixissent, ille contra.
Recte, inquit, intellegis.: Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nemo igitur esse beatus potest. Verum audiamus.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi
non aderit;

Sed fortuna fortis;
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Illi autem, quibus summum bonum sine virtute est, non dabunt fortasse vitam beatam habere, in quo iure possit gloriari, etsi illi quidem etiam voluptates faciunt interdum gloriosas.